(Sp)

Mia blogista nomo estas “Senpage”, kiu signifas senkoste, kaj tiu ĉiam estas bona sciigo.
Mi estas italo, sed mi vivas en Granda Britio jam dum ĉirkaŭ tri jaroj.
Dankon al Jeremy, kiu donis al mi tiun ĉi eblecon, mi komencas hodiaŭ novan blogon, kaj mi skribos ĉiujn notojn kaj en la angla kaj en la esperanta.

Mi faros ĉi tion ĉar mi kredas, ke la lastan aferon vi volas vedi, kiam vi revenas hejmen post la lernejo, aŭ post la laborejo, aŭ post la herbdebitadejo, aŭ kion ajn vi faras por gajni en via vivo, estas alia aĉa teda ulo, venante de – ekzemple – Popola Respubliko de Suda Poluso, kiu parolas pri la esperanta gramatiko.

Estas nur 16 bazaj gramatikaj reguloj (ĉi tiu ne estas preseraro: mi vere skribis “dek ses”) en la esperantlingvo, kaj ili jam estas troaj por mi: mi ne lernis la esperantan ĉi tiel.

Laŭ mi, estas nur du kialoj por kiuj oni devus lerni fremdan lingvon, flankelasante ĝian facilecon, kaj ili estas: ĉar oni bezonas ĝin aŭ ĉar oni ŝatas ĝin.
Punkto.

Bonvolu lasi min klare diri tion: krom se vi sopiras al laboro kiel speciala tradukisto ĉe la Unuiĝintaj Nacioj, vi povas akiri praktike ian ajn laboron sen tute parolante la esperantlingvon.

Malgraŭ tio, kion ĉiuj esperantaj asocioj en la tuta mondo diradas, la kialo numero unu certe ne povas aplikiĝi al la esperantlingvo.

Male, mi certe orientiĝus al la dua.
Ĉu la esperantlingvo bone sonas?
Jes, ja. Tre bone.

Tamen, multaj povus diri: bone, sed ankaŭ via itallingvo, aŭ la hispana, aŭ la portugala, aŭ la franca bone sonas.
Almenaŭ, ĉi tiuj estas “veraj” lingvoj.
Kial oni devus studi “falsan” lingvon, kiun tre malmultaj parolas?

Bone, mi havas nenion kontraŭ la itala, la hispana, ktp.
Ili ĉiuj estas belajn lingvojn kaj ili ĉiuj indas studadon.
Sed ĉiuj tiaj linvoj mankas ion unikan, kion la esperanta male havas: ĉiuj tiaj “naturaj” lingvoj estas la patrina lingvo de iu popolo.
Ili apartenas al iu popolo (aŭ al kelkaj popoloj).
Sekve, ĉi tiuj lingvoj ne estas “neŭtrala”.
Ili ne ebligas al vi kaj al via interparolanto samnivelan diskuton.
Tiuj, kiuj ne kredas min, devus simple provi alproksimiĝi – ekzemple – francan knabinon franclingve, kaj ili frue komprenos tion, kion mi intencas diri.

Tiu ĉi estas la kialo por “artefarita” lingvo: ĝi estas nenies lando, ĝi estas kvazaŭ reĝlando en kiu neniu estas la reĝo kaj, sekve, ĉiuj kavaliroj kaj junulinoj estas invititaj por festi.

Do, faru al vi mem komplezon: lasi la tedan ulon en la Suda Poluso kaj aliĝu al la festo.

Ĝis,

(Sp)